Een stukje paradijs - Olympic NP (1)

Hallo allemaal!

Bewaar het beste voor het laatste zeggen ze weleens...nou, waar we nu terecht gekomen zijn is echt ongelooflijk! We zitten aan de noordoever van Quinault Lake, in het zuidwesten van het Olympic National Park. In het meest schattige huisje uit de jaren dertig dat je ooit hebt gezien. Uitzicht over het meer, kano voor de deur op het strand, uitgestorven stil. Want iedereen zit namelijk in een van de toeristische lodges. We koken zelf en eten het eten op voor de open haard. Het is hier namelijk niet zo warm en 's nachts lekker fris. De eigenaren, Chris en Tom, zijn ontzettend aardig. Dat begon al bij aankomst, op weg naar Lochaerie viel opeens een glas uit de bril van Marije. Die bril is ook best oud, draadje gebroken (dat onder het glas doorloopt). Gelukkig hadden Tom en Chris 'superglue' en is het gelukt de bril weer te plakken. Tot nu toe houdt-ie het. Ik was al bang het regenwoud met een zonnebril te moeten zien...

Eerst nog even terug naar Mount St. Helens. Daar zijn we langsgereden op weg naar Lake Quinault. In 1980 is deze vulkaan van ca. vierenenhalve kilometer hoog uitgebarsten en heeft een enorme krater en verwoeste omgeving achtergelaten. Dichtbij de vulkaan is het landschap compleet kaalgeslagen. De bomen zijn weg en de bodem is overstroomd met modderstromen van de gletsjers die op de helling lagen. Meren die op oude kaarten van voor 1980 staan, bestaan niet meer in die vorm en nieuwe meren zijn ontstaan. Een complete rivier is verlegd en deels begraven. Iets verderop (lees: enkele mijlen verderop en honderden meters hoger dan het meer) zijn de dikke bomen als luciferhoutjes omgeknakt en liggen netjes in de richting van de drukgolf op de berghellingen weg te rotten. Nog verder (5 mijl en verder) is het bos compleet verbrand door de passerende hete gaswolk, maar dat is al redelijk hersteld. We wisten dat het indrukwekkend was, maar de film in het bezoekerscentrum liet zien hoe gigantisch de explosie en alles wat erna kwam (het geheel duurde uren) is geweest. Dat er maar 57 mensen omgekomen zijn (meestal kamperend en wetenschappers) is puur te danken aan de evacuatie en het feit dat het dunbevolkt is.

Wat echt indrukwekkend was, is dat Mount St. Helens en Mount Rainier voor 1980 heel sterk op elkaar leken en het contrast nu gigantisch is. We kwamen natuurlijk net van een prachtig bebost gebied vandaan. Met liefelijke bloemenweides etc. En een actieve vulkaan op de achtergrond... Gelukkig komt een uitbarsting nooit onaangekondigd!

Mmm, we horen net van de mensen die hier het internetcafe runnen dat er vannochtend om twee uur een aardbeving is geweest bij Mount St. Helens van 2.3 op de schaal van Richter. Een kleintje dus, maar de mensen hier zijn er wakker van geworden!

Olympic National Park.
De bomen reizen hier tot in de hemel. Twee Basculetorens/Bosboom-Toussaintpleins hoog. En toch zie je dat niet. Ze zijn gewoon enorm hoog, maar vaak zie je het topje niet. We wisten niet goed wat we van dit national park moesten verwachten. Regenwoud? Hier? Zeesterren op het strand? Echt? Otters en zeearenden, zou je die echt kunnen zien?

Ja!!!!

We nemen onze tijd hier, kletsen veel met de paar lokalen die hier zijn (de ranger van het Quinault Ranger Station, Tom en Chris, hun buurman Steve). Zo kom je veel te weten. De eerste volle dag hier hebben we doorgebracht in het Quinault Rain Forest. Ranger Lisa was zeer goed op de hoogte van alles wat er kruipt, groeit en vliegt. Ze heeft ons een rondleiding gegeven waarbij we plantjes hebben gegeten, en vanalles hebben geleerd over hoe een regenwoud groeit en hoe alles met elkaar verbonden is (mos, bomen, schimmels, beestjes, sporen, vogels, bacterien, vissen). Daarbij viel op dat Lisa leeft voor dit gebied en haar enthousiasme en blijvende verwondering was zeer aanstekelijk.

Slangen
Toen wij na de rondleiding nog een rondje liepen stuikelde Emile in het hoge gras (dom!!!) over een slang. En geen kleintje ook. En toen bleken er nog meer te zitten. Ze hadden mooie kleuren als geel en rood. Voor Marije een reden om ver uit de buurt te blijven. Emile heeft ook wat bibberige foto's gemaakt. Op de terugweg naar de auto zag Marije er net op tijd ook nog eentje op het smalle pad liggen. Brrrrrr. Wij naar het ranger station terug om te kijken of Lisa er nog was en te vragen wat voor slang het was. Ze was er nog en werd dolenthousiast bij het zien van de foto's. Het was een ongevaarlijke Gartner-snake. Deze worden normaal niet zo groot, maar wij hadden heel grote gezien. Dus Lisa wilde graag kijken. Wij boden aan haar even te brengen. Dat hebben we gedaan en zo hebben we nog een uurtje tussen de slangen en herten (die ook kwamen) gestaan. Marije vond zelfs een afgeworden huid. Zo dun en kwetsbaar! Best lang ook, dus Lisa weer dolenthousiast. Lisa heeft 'm meegenomen en gaat deze exposeren in het ranger station.

Bevers
Omdat Lisa ons intussen ook wel aardig vond heeft ze ons een geheimpje verteld. Namelijk de plaats waar een beverfamilie woont! Gewoon direct naast de kant van de weg, alleen rijdt iedereen daar altijd straal voorbij. Wij zijn dus 's avonds gaan kijken en jawel hoor. Een hele familie! En totaal niet schuw. Het heeft iets magisch om een bever voor je neus in de kant een twijgje te horen afknabbelen, vervolgens mee te zien nemen het water in, en het daar met een jong familielid op zien en te horen knabbelen. Wat het meest indruk maakten was de manier waarop de bevers onderling communiceerden; brommerige geluidjes, vrij hoog. Ze praten echt met elkaar. Ook zitten ze steeds elkaars vacht te verzorgen.  
Vlakbij de bevers zat ook een behoorlijke groep elk. Dus zodra er een auto aankwam deden wij net alsof we die aan het fotograferen waren. We hielden wel een schuin oog op de groep, want dit is de tijd dat de mannetjes gevaarlijk worden en stond een behoorlijk gewei tussen! Dat gewei en wij hielden elkaar scherp in de gaten.

Het stand, beach 4, Pacifische oceaan
Goed, er is nog meer! Sorry voor het lange verhaal! Gisteren zijn we naar beach 4 geweest. Chris had voor ons de getijdentabel geprint dus we wisten precies wanneer het laag water was. Dat is belangrijk omdat dan de getijdenpoelen droogvallen. In die poelen wemelt het van het leven. Zeesterren, zee-anemonen, mosselbanken, kokkels en allerlei kleine beestjes. We hoopten een zeester te zien, we hebben er honderden gezien! Donkerrood tot paars en oranje. Wat Emile opviel was dat als er een aantal zeesterren bij elkaar zaten de middelste vaak een oranje was. Hoe dat zit moeten we nog opzoeken.
De kust is bezaaid met driftwood (wit uitgebeten boomstammen uit de omringende bossen). Heel vreemd voor ons Nederlanders zijn de dennenbossen direct aan de kust. Is in Zweden ook zo, maar het blijft gek. Zeker omdat die bomen meteen ook hoog zijn en in een constante zoute spray van de zee staan. Het is hier altijd mistig. Prachtig!

Canoeen op Quinault Lake
Vanmorgen hebben we gepeddeld op het meer. Camera mee, want een stabiele Canadese kano. Daar hebben we geen spijt van gehad. Stel je voor: een mistig meer, omringd door bomen, spiegelglad en je bent helemaal alleen. Op die ene Bald Eagle na dan, die over je hoofd vliegt! Hij ging op een stok / boom / paal in het meer zitten en bleef daar zitten, af en toe krijsend. Wij er voorzichtig naartoe gevaren. We konden heel dichtbij komen voordat hij (of zij) wegvloog. Wat een indrukwekkend gezicht en wat een foto's!
Tom had ons verteld waar otters wonen. Namelijk aan het eind van het meer, tussen het driftwood. Dus daar zijn we stilletjes heengevaren. Eerst hoorden we de otters piepen. Daarna zagen we ze! De hele familie poseerde voor ons! Terwijl we in het glasheldere water tussen de gezonken bomen door laveerden. Emile zag allerlei vissen onder de boot doorgaan. Marije gelukkig niet (heeft het niet zo op vissen). Vanavond en/of morgenochtend gaan we weer. We hebben gehoord dat er zo'n 5-6 otters zitten. Trouwens ook een beer en een 'mountain lion' (poema, cougar). Best een groot poesje dat je niet wilt tegenkomen. Wellicht kunnen we sporen zien op een van de zandbanken, dat zou dan wel weer leuk zijn! En de elk schijnen er ook wel eens te badderen.

Morgen verlaten we dit prachtige plekje alweer. We gaan via de kust naar Port Angeles en hopen nog wat getijdenpoelen te zien onderweg. Nooit gedacht zoveel zeesterren en anemonen te kunnen zien. Echt geweldig hier! Vanavond nog even bij de bevers kijken!

Groetjes uit Quinault, Lochaerie, Washington,
Emile en Marije