Wandelen en Stourhead Garden

Het weer zit tegen. Op donderdag zijn we naar Salisbury gegaan (de Engelsen spreken het uit als Solsbrie) om een paar geheugenkaarten voor de camera te kopen en wellicht even de kathedraal te bezoeken. Vanwege de niet-aflatende regen hebben we de camera zelf maar thuis gelaten.

Grappig detail van het parkeren in een parkeergarage in Engeland is, dat je het kaartje aan de passagierskant moet pakken, als je met een niet-Engelse auto bent :o) En wij ons maar afvragen hoe die Engelsen dat nou hadden bedacht.... Saulsbury is een mooie stad en de kathedraal uit het jaar 1280 (123 meter hoog) staat zeer vrij in de stad, omringd door grasvelden. Dat maakt dat je aanvankelijk het gevoel hebt dat de Dom in Utrecht hoger is, maar dat is toch echt niet zo. Van binnen is de kathedraal groot, maar niet heel erg mooi. Hij is in 1789 'gerenoveerd' door James Wyatt, die de bijnaam "de sloper" heeft gekregen. Dat maakt dat de buitenkant misschien wel indrukwekkender is dan de binnenkant.

Op vrijdag hebben we een rondwandeling gemaakt vanuit het huisje langs graanvelden en het riviertje de Avon, gevolgd door een bezoekje aan de lokale kameel en alpaca-kolonie, 1 km van de Cottage en gehouden door lady Chichester op haar landgoed. Enkele dagen ervoor hadden we deze op onze hardlooproute ontdekt (dan kijk je best gek op, als je een kameel tussen de koeien, paarden en schapen ziet liggen). Suzanne in de rugdrager en natuurlijk valt die precies in slaap wanneer we daar zijn aangekomen, om weer wakker te worden wanneer we net weg zijn. En als ze slaapt, krijg je haar ook niet even wakker.

Zaterdag was een reisdag naar het volgende huisje (140 km). Onderweg zijn we gestopt bij Stourhead Garden, een absolute must om te bezoeken wanneer je in een straal van 50 km bent. De wereldberoemde tuin die begin 18e eeuw door een architect is aangelegd. Het is een showtuin, waarbij je na iedere bocht weer een fantastisch uitzicht hebt en waarin een aantal bijzondere gebouwen zijn opgenomen. In de tuin staat een kerkje waar twee trouwerijen plaatsvonden (de klokken werden geluid alsof iemand van het koningshuis trouwde). Daarnaast staan er tempels, obelisken, huisjes, zijn er grotten en mooie bruggen. De meest indrukwekkende tuin die we ooit hebben bezocht. Misschien hielp ook mee dat juist deze dag vele Engelse zangkoren demonstraties gaven. Emile had af en toe wat kromme tenen (soms was het best erg truttig), maar ach...het is wel echt Engels en sommige koren waren wel echt goed. Meteen ook lid geworden van National Trust.

Suzanne begint intussen echt te praten. Gisteren was het bedje "edje", was drinken "inken", een ei is een ei, buiten is "uiten", "eet" betekent eten en het Nederlands Elftal is "sukkels". Oh nee dat laatste klopt niet. Maar er komt echt elke dag iets bij. In het nieuwe huisje was ze trouwens heel blij om haar eigen bedje en knuffels te zien en ze sliep meteen als een blok (de autorit was iets minder geslaagd). Ook begint ze nu te knarsentanden, een geluid dat door merg en been gaat en waarvan we hopen dat het snel overgaat. Het klinkt echt alsof ze haar tanden breekt.

Nu giet het onophoudelijk en morgen gaat het onop houdelijk hozen. In Wales stroomt alles onder, gelukkig zitten wij steeds op een heuvel. Het nieuwe huisje is groot en op zich luxe, maar wel erg onpersoonlijk. We moeten er nog even aan wennen zeg maar.

Tot de volgende keer maar weer!