Wilton House

De dagen hier in Engeland zijn lang. Niet omdat wij het zo laat maken, maar omdat Suzanne tussen 5 en 6 uur wakker wordt. En aangezien ze bij ons op de kamer slaapt en dan gezellig gaat liggen kletsen in bed (met behoorlijk volume) zijn wij dan ook vrij snel wakker. Ze is heel gezellig, maar wel een tikkie vroeg...

Dus vanmorgen om half 8 was Marije al aan het hardlopen. Ook een manier om vakantie te vieren. Voordeel is wel dat als we dan allemaal gebadderd, gedoucht, ochtendslaapje en lunch verder zijn we nog steeds een hele dag voor ons hebben.

Vandaag regende het in eerste instantie pijpenstelen. Van dat weer waarin je eigenlijk niet eens die tien meter naar je auto wilt lopen. Maar toch wilden we weg. We wilden naar Wilton House, hier een dorp verderop. Een statig landhuis van Lord en Lady Pembroke vol met kunst en antiek. Griekse en Romeinse beelden, gigantsiche sierkamers vol schilderijen met alle voorouders van William Herbert, 18th Earl of Pembroke. Marije wist te vertellen dat hij een fervent liefhebber van supercars is en eigenaar is van een Bugati Veyron. Maar hij bezit nog meer superautos en heeft ook een dochtertje die een paar maanden ouder is dan Suzanne. Dus terwijl Emile toen we voor de deur van het House langsliepen voor de gein achterin een peperdure Audi RS4 station keek (Emile: die moet wel van hem zijn, zou er een maxi-cosi achterin zitten?) kwam hij toevallig naar buiten, keek naar Suzanne en groette ons vriendelijk. Dat is best apart, want toen we het huis binnengingen, hing daar natuurlijk meteen ook een groot schilderij van hem en zijn vrouw. En hij is onze leeftijd. Dat is toch heel apart. Hoe zou het toch zijn om op zo'n landgoed op te groeien? Lijkt me heel vreemd.

Om een indruk te geven van de omvang van het landgoed en de status van zo'n Earl: er staan 12 boerderijen op zijn landgoed. Er werken 140 mensen. Dit is nog niet eens het koningshuis. Engeland heeft echt nog ouderwetse adel en Royalty.

Om het huis ligt een prachtige tuin, en gelukkig was het net droog en konden we die ook bekijken. Dit voelt echt als vakantie: heerlijk tuinen fotograferen. Wat we nog nooit gezien hadden was een boogtunnel van gouden regen. Die stond in volle bloei en dat was heel bijzonder om te zien.

Het interieur van het huis is beroemd vanwege de vele schilderijen en beelden uit de Griekse / Romeinse oudheid. Onder schilderijen is een Rembrandt en twee Breughels. En nog veel meer Nederlandse en Vlaamse meesters. En ze hangen daar gewoon in mooie zalen waar ze passen en waar je er met je neus op kunt staan. Het bijzondere aan deze collectie is niet eens de omvang, maar de manier waarop het gepresenteerd wordt. Er is zeer weinig afgeschermd. In iedere zaal staat een dame die graag wat vertelt over de schilderijen in plaats van suppoosten die alleen maar staan te kijken of je er niet te dicht op zit. Bij een dame kwamen we bijna niet meer los. Suzanne stal natuurlijk ook weer de show. Ze genoot ademloos met open mond van al die pracht en praal. Al die kleuren en die glimmende versieringen. En die zalen echoen ook zo leuk, dus ze heeft weer lekker haar stem geoefend met allerlei geluidjes.

Thuis nog een beetje gespeeld. Ze probeert steeds meer te gaan staan. Trekt zich bij voorkeur op aan haar doos met speelgoed. Ook sjouwt ze haar speelgoed steeds meer de kamer door. De bal wordt steeds leuker en graaien uit de doos gaat ook steeds beter (al is het frustererend dat haar armpjes te kort zijn om bij de bodem te kunnen, en daar liggen nou juist de boekjes).

Morgen is de weersverwachting opnieuw regen, regen, regen. Maar dat was voor vandaag ook zo. Dus we zien wel weer!
 

Tot de volgende keer!
Emile, Marije en Suzanne