Olympic NP - De laatste blog

Hallo allemaal,

het is aftellen geblazen. We zijn intussen aangekomen in Seattle. We hebben vandaag kort de stad bezocht en zijn nu ingechecked in ons hotel. Morgen vliegen we naar huis.

Eerst hebben jullie echter nog het tweede deel van ons bezoek aan Olympic National Park tegoed. Hoe langer we er verbleven, hoe meer we ons realiseerden dat het echt een van de meest afgelegen stukjes van Amerika is. Een stukje Canada in Amerika misschien? Het leek er soms een beetje op. We wilden op weg naar Port Angeles graag nog wat getijdenpoelen zien, die bij laag water droogvallen en dan zeesterren en anemonen bevatten. Helaas was het tij op beide mooie locaties niet laag genoeg om de poelen te laten droogvallen, ook al hadden we de getijden opgezocht op internet en waren we er keurig op tijd. Wanneer we wegvliegen is het superlaag tij. Je kunt niet alles hebben...

Voordat we vertrokken uit Lochaerie hebben we nog een derde keer gekanoed op het Quinault meer. In de hoop de bald eagle en de otters nog een keer te zien. De avond ervoor hadden we al wel gezien dat er twee bald eagles en een jong exemplaar (nog zonder witte kop) waren, maar geen otters. Nu zagen we alles weer. Toen we de eagle aan het fotograferen waren (in vlucht) zag Marije ineens de otters in de kant zitten. Ze bleken aan het ontbijt te zitten, ze waren visjes aan het vangen en die al spelend aan het opeten. Een prachtig gezicht! Terugvarend over het spiegelgladde meer met ochtendmist zagen we opeens in de verte wat 'boomstammen' die wel erg veel bewogen. Het waren drie otters die midden op het meer aan het duiken waren. We zijn er voorzichtig naartoe gedreven en konden redelijk in de buurt komen. Geweldig zoals die eigewijze koppies je vanuit het water aankijken, om vervolgens weer lekker verder te gaan. Een gezicht om nooit meer te vergeten. We wisten trouwens niet dat otters zich buiten het water net zo op hun gemak voelen als erin, maar op een gegeven moment besloten ze tikkertje te gaan spelen op het grasveld van de buren van het Lochaerie resort, luid piepend. Wel razendsnel, dus geen foto's...

Vanuit Port Angeles hebben we een bezoek gebracht aan Hurricane Ridge. Een hoog stukje Olympic NP met prachtig uitzicht op de pieken met eeuwige sneeuw. Daar hebben we een wandeling gemaakt bij obstruction point, een plek die te bereiken was door een smal en steil gravelweggetje van vijftien kilometer af te leggen. Hadden we toch niet voor niets een 4x4, alhoewel we op de parkeerplaats zelfs een Toyota Prius zagen staan. Naast al die terreinwagens dan. Beiden zijn hier populair. We hebben een mooie wandeling van d rie uur gemaakt en gelunchd met uitzicht over de pieken. Na het regenwoud van de afgelopen dagen was het wel weer vreemd om door de eeuwige sneeuw te lopen. Dat is misschien ook wel wat dit park zo bijzonder maakt. De gigantische verschillen tussen oost en west, boven en beneden. Op een rit ga je van zeeniveau via gematigd regenwoud en alpiene toendra naar eeuwige sneeuw. Dat duurt een uurtje.

Als afsluiting van Olympic NP zijn we nog naar de Marymere falls gegaan. Een sierlijke, kleine waterval. Mary voor de Marymere falls op de foto, we hadden Mount Emile (R.) immers al gehad...En toen voelde het goed. We zijn klaar hier. Op naar Joris, op naar onze familie en vrienden. En alsof iemand daarboven het hoorde gingen de hemelsluizen open en het regent al de hele dag. De eerste dag van de vakantie welteverstaan! Een waterig Seattle dus, waar we natuurlijk nog even het aquarium, Pike Market en de Starbucks hebben bezocht (Starbucks komt uit Seattle). Over dat aquarium: als je net bijna alles wat daar zwemt in het wild hebt gezien, krijg je daar een raar gevoel bij. Het was ook ontzettend druk (zaterdag) en dat deed ons eigenlijk alleen maar meer naar huis verlangen...

De laatste foto's gaan nu online. Wij gaan straks slapen. We hopen dat jullie genoten hebben van deze blogs. Tot straks!

Groetjes vanuit Seattle, Washington,

Marije en Emile