Glacier - Nu met foto's

Hallo allemaal!

Even een kort berichtje, want hier in het hotel halen ze het in hun hoofd om zes dollar per kwartier te vragen voor internet...(noot: het blijkt nu we de tweede keer inloggen dat je weer gewoon 15 minuten hebt...EV)

Een kort verslag van onze avonturen van de afgelopen dagen!

Alle hotels waar we waren hadden geen internet en wij hadden geen mobiel bereik. Glacier is echt afgezonderd van het moderne leven. Dat betekent wel dat je er veel kunt zien en echt tot rust komt.

Dag 1: East Glacier

We kwamen aan en zijn een stukje de Going to the Sun Road opgereden. Meteen de eerste beer gezien, op een helling niet ver onder een paar nietsvermoedende wandelaars. Wij stonden aan de overkant en zagen dat de beer en de wandelaars elkaar zouden kruisen, dus roepen naar de overkant dat er een "bear" aankwam. De wandelaars begonnen herrie te maken (zoals je hoort te doen) en de beer keek even op en kruiste toen gemoedelijk het pad voor ze, om weer rustig door te zoeken naar grondeekhoorns, besjes en maden in dode boomstronken, etc. Wij waren meteen met de neus op de feiten gedrukt: er zitten hier echt beren en ze zijn niet echt onder de indruk van mensen. 's Avonds ingechecked in het toeristische hotel (St. Mary's Lodge). We hadden het allerkleinste kamertje dat er was, maar het was prima.

Dag 2: Highline trail - geen speeltuin

Onder begeleiding van een ranger (toch wel handig, die heeft bearspray bij zich en het is veiliger om te lopen in een groep) de Highline trail gelopen. Een zeer mooie wandeling vanuit Logan Pass, maar zeker niet ongevaarlijk. Op het smalle pad, zonder hekjes maar met een flinke afgrond, kwamen we berggeiten en bighorn sheep tegen. Dat ie echt niet ongevaarlijk was, bleek toen op de terugweg de grond in 1 keer onder Emile zijn voeten wegzakte...een schaafwond op het linkerbeen en een pijnlijke rechtervoet (plus een gescheurde broek) waren het gevolg. Een dagje moeilijk lopen was het gevolg...we hoorden later dat er vorige week een paar toeristen iets minder gelukkig terecht zijn gekomen (namelijk in de afgrond toen er wat rotsblokken naar beneden kwamen, die berggeiten ook!) en ook de bus had wat pech, er kwam een rotsblok door de zijruit gevallen...
Naast alle wilde bloemen, die dit jaar laat bloeien (dus precies nu) is dat een prachtig gezicht. Maar ook al kon je ze soms bijna aanraken, dat is niet echt verstandig. 's Avonds een flinke pasta gegeten en lekker geslapen.

Dag 3: Iceberg lake werd Waterton, Canada

We hadden gepland te gaan wandelen naar Iceberg Lake, maar de aanwezigheid van twee Grizzlymoeders met ieder drie jongen zorgen ervoor dat de trails werden gesloten. Dan maar naar Waterton, het deel van het Glacier-park aan de Canadese kant van de grens. Dus: heel apart, midden in het park een superkleine grensovergang over. Ons doel was het wereldberoemde Prince of Wales hotel, waar we wel een High Tea wilden doen. We waren precies op tijd voor de thee. Het Prince of Wales hotel is een zeer opvallend gebouw op een prachtige locatie aan een meer, omringd door bergen. Vanuit de lobby kijk je Amerika in. Je wordt vervwelkomd door personeel in kilt bij de deur en in de lobby wordt live piano gespeeld. Echt een zeer romantische ambiance en perfect voor een high tea. Onamerikaans langzaam (maar niet onCanadees) hebben we aan het grote raam met prachtig uitzicht genoten van de thee en alle petit-fouts en sandwiches. Alles topklasse. Daarna zijn we terug Amerika ingegaan (zo makkelijk als je Canada inkomt, zo lastig kom je Amerika weer terug in, alle deuren open, kofferbak open, daar lag onze stinkende was dus die kofferbak ging snel weer dicht). Daarna gingen we naar de andere kant van Glacier park over de Going to the Sun road. Het was weer een prachtige dag. De westkant van Glacier is totaal anders dan de oostkant. Aan de westkant valt veel meer regen (wij hebben geen druppel gezien) en is het bijna een oerwoud. prachtige bossen met grote dennen, sparren en coniferen met mos. Ons adres was het historische Belton Chalet, gebouwd in 1910 en tot de dag van vandaag die tijdgeest uitademend. Dus: geen airco, geen tv of telefoon en wekservice is een klop op de deur. Ook geen internet en mobiel bereik vanzelfsprekend. Wel een fan-tas-tisch restaurant. In de VS hebben we niet eerder zo goed gegeten! Het Belton Chalet is destijds gebouwd door de Great Northern Pacific Railway met als doel een lijn door Glacier aan te leggen. Daartoe is het Belton Chalet gebouwd. De lijn ligt aan de zuidgrens van het park gebleven, maar is nu voornamelijk een goederenlijn met enorme treinen van meer dan honderd wagonnen, getrokken door soms wel vijf diesellocs. Met het raam open 's nachts zit je rechtop in je bed als die langsrijden! Alsof het gebouw van de berghelling afdondert! Maar het heeft wel zo zijn charme, treintje kijken vanaf het balkon.

Dag 4: Avalanche Lake & Trail of the Cedars

Die mooie bomen wilden we natuurlijk wat dichterbij zien, dus hebben we gewandeld via het trail of the Cedars. Bomen van ruim 100 voet hoog. Een opwarmertje voor Olympic National Park, want daar schijnen bomen te staan van meer dan 100 METER hoog (da's twee flatgebouwen in Amersfoort...). Deze waren al erg indrukwekkend. Eerst zijn we naar Avalanche Lake gelopen, een mooi bergmeer waarin vijf watervallen uitkomen. Verder hebben we de rest van de dag niet zoveel gedaan, behalve nog tegen de zoveelste beer aanlopen (vanuit de auto) en die even mooi op de foto gezet. De afstand was groot genoeg.

Vandaag zijn we naar Post Falls in Idaho gereden. Onderweg zijn we gestopt bij het Nine Pipes Museum of Early Montana (in Montana). Een indrukwekkende collectie van klederdracht, items en foto's van vier verschillende indianenstammen. We waren al getipt in het Belton Chalet om hier te stoppen en het was een goede tip. Zonder de tip van Claudette (die we in klederdracht als jong meisje herkende op 1 van de foto's!) waren we er straal voorbij gereden. Nu hebben we iets bijzonders gezien, dat misschien verloren gaat: op het pand waarin het museum gevestigd is, is vanochtend(!!) door de bank beslag gelegd. Het hoort bij een motel dat failliet is. Dat betekent dat de collectie geen expositieruimte meer heeft en het levenswerk van degene die het opgebouwd heeft, versnipperd wordt over de eigenaren die de items in bruikleen hebben gegeven. Doodzonde!Aan dit soort dingen kun je merken dat de Amerikanen hun verleden nog niet hebben verwerkt. We hebben nagepraat met de gastheer (die had een brok in zijn keel). Hij gaf ons een prent mee van een kunstenaar van wie er veel werk te zien was. Geen kapitaal iets, maar wel bijzonder.

Zo, nu bijkomen in het Red Lion hotel in Post Falls. Niet echt goed, maar genoeg om uit te rusten. De was is gedaan, we hebben gegeten, nu slapen en morgen door naar Mount Rainier national park. Weer een flinke rit.

Groetjes uit Post Falls, Idaho
Marije en Emile.